BREEKVAL
Artist statement
In het werk van Noa Rey Mayordomo staat het overbrengen van zwaarte centraal. Zowel letterlijk via het gebruik van materiaal als keramiek als in de thematiek die het oproept: kwetsbaarheid, kracht en het dragen van lasten. Het materiaal weerspiegeld de menselijke staat: stevig en tegelijkertijd breekbaar. Haar werk nodigen toeschouwers uit tot actieve participatie, waarbij fysieke en emotionele last een gedeelde ervaring wordt.
Het vertrekpunt van haar werk ligt vaak in persoonlijke ervaringen, waarbij haar eigen lichaam, littekens en innerlijke processen als inspiratiebron dienen. Daarnaast laat ze zich beïnvloeden door wat ze in anderen en de wereld waarneemt. De centrale vraag in haar werk is hoe mensen omgaan met pijn en kwetsbaarheid. Zichtbaar of verborgen en hoe dit bespreekbaar gemaakt kan worden.
Zaalteskt
In het werk van Noa Rey Mayordomo staat het overbrengen van zwaarte centraal zowel in materiaal als in thematiek. Ze werkt met keramiek, een materiaal dat net als de mens sterk is, maar tegelijkertijd breekbaar. Haar installaties bewegen tussen kracht en kwetsbaarheid, tussen dragen en breken.
Bij deze installatie wordt de toeschouwer uitgenodigd om niet alleen te kijken, maar ook te ervaren. Men mag onder het keramieken harnas gaan staan en het met de schouders omhoog duwen. Door het gewicht fysiek te voelen, wordt de innerlijke last tastbaar. Breekvlak maakt kwetsbaarheid zichtbaar en deelbaar.
BEVESTIGING HARNAS
Van de drie harnassen vind ik de rechter het meest geslaagd. Deze is breder van vorm dan de andere twee, wat het werk visueel krachtiger maakt. Tegelijkertijd zorgt die breedte ervoor dat niet iedereen het harnas comfortabel op de schouders kan dragen. Om dit op te vangen, heb ik extra juten touwen bevestigd die het gewicht deels overnemen, zodat de ervaring voor meer mensen toegankelijk blijft.
Mijn plan is om één harnas te gebruiken in de installatie en een tweede als reserve achter de hand te houden. Het harnas bevestig ik aan het touw met behulp van scheepsvaartknopen, wat zorgt voor een stevige en esthetisch passende verbinding. Voor het derde harnas overweeg ik nog een experiment tijdens het opbouwen: mogelijk breek ik dit werk bewust, om zo de ”kwetsbaarheid” letterlijk en zichtbaar te maken.
FOTO
Tijdens de proefexpositie had ik de foto op semi-glossy papier laten afdrukken. Al snel merkte ik dat dit materiaal gevoelig is voor vlekken, vooral wanneer het aangeraakt wordt. Daarom besloot ik verschillende materialen te testen variërende papiersoorten en canvas om te onderzoeken wat het beste resultaat gaf in combinatie met de installatie.Uiteindelijk heb ik gekozen voor canvas. Dit materiaal geeft nauwelijks af, is minder kwetsbaar voor beschadigingen en sluit visueel goed aan bij de ruwe uitstraling van het keramiek, touw en jute. De afbeelding heb ik bevestig aan houten latten wat qua kleur past bij het touw en jutte en met kleine boutjes bevestig. hier kan ik dan ook het vis draag aan bevestigen. Ook is canvas van stof waardoor de zijkanten rafelen wat past bij de textuur van jute.
HARNAS GEBAKEN
Alle drie de sculpturen/harnassen zijn heel uit de oven gekomen! Dat was een spannend moment, want door de omvang en kwetsbaarheid van het werk was de kans op scheuren of breuk aanwezig. In eerste instantie had ik het idee om het harnas te verzwaren bijvoorbeeld met zandzakken of met gekleide wervels om de fysieke last te vergroten. Uiteindelijk heb ik dit toch losgelaten, omdat het harnas op zichzelf al voldoende gewicht heeft om de beoogde ervaring over te brengen. Extra ballast zou ten koste gaan van de balans van het werk en het risico op beschadiging vergroten. Alle werken zijn draagbaar waarbij 1 die gedragen wordt op de foto’s door Marco en Teun iets te breed is. Dit komt mede doordat hun wat dunnere schouders hebben. Als ik deze wil gebruiken tijdens de expositie moet ik een oplossing bedenken hoe ik dit voor iedereen draagbaar kan maken.
HARNAS KLEIEN
In de vormgeving heb ik ervoor gekozen het botstructuur dat het menselijk lichaam draagt zichtbaar te maken. Dit sluit nauw aan bij het concept, waarin de last die ik ervaar zijn oorsprong vindt in mijn rug en botten. Ik heb ook expres textuur aangebracht zoals gaten, krassen en deuken net als in bot.
Ik kies ervoor om de klei ongeverfd te laten. Het materiaal moet voor zich spreken. De combinatie van ruwe klei, jute zakken en touw vormt een krachtige, esthetisch rauwe eenheid met de foto, eerlijk, direct en kwetsbaar tegelijk. Helaas bleek het eerste harnas voor de meeste mensen te breed te zijn. Om die reden wil ik nog een paar nieuwe exemplaren maken, met aangepaste maten.
Procesbeschrijving:
Stap 1: Twee dagen kleien.
Stap 2: Eén dag laten drogen aan de lucht.
Stap 3: Van de paspop afhalen, ondersteunen en naden/binnenkant dichtsmeren.
Stap 4: Eén week laten drogen in de oven.
Stap 5: Voor stoken als klei nog nat is.
Stap 6: Eén dag stoken, gevolgd door één dag afkoelen.
INSTALATIE TESTEN
Naar aanleiding van feedback en mijn keuze om met keramiek te werken, heb ik een nieuw installatie concept ontwikkeld. Aan de ene kant: een harnas van klei, bevestigd aan een touw. Aan de andere kant: zandzakken die het werk in evenwicht houden. De installatie staat in een rechte lijn opgesteld, met daarachter een foto van mijn rug. De toeschouwer kan plaatsnemen en het harnas aantrekken letterlijk. Het gewicht, het ongemak: het maakt voelbaar wat ik zelf dagelijks met me meedraag.
Materiaal inkopen:
Praxis: Touw erg duur, 3 grote jutte zakken gehaald
Gamma: Katrollen 2 voor 60 gehaald
Karwei: Touw erg duur
Omdat touw zo duur is leen ik het van school. Ook leen ik zand van school voor in de jutte zakken.
IDEE HARNAS
Aanvankelijk overwoog ik het werk in glas uit te voeren, later in metaal, maar beide bleken vanwege hoge kosten en beperkte middelen niet haalbaar. Dat frustreerde me, omdat ik voelde dat het materiaal een wezenlijke bijdrage levert aan de beleving van het werk. Toen stelde ik mezelf de vraag: waarom gebruik ik geen klei? Klei is tegelijkertijd breekbaar en sterk, heeft visuele overeenkomsten met bot, en bezit een aangenaam gewicht. Bovendien kan ik het exact vormen zoals ik het voor ogen heb. Hoewel ik klei als materiaal lastig vind, het is zacht en vergt veel geduld. Toch besloot ik de uitdaging aan te gaan.
Ik heb inmiddels een mal in klei gemaakt en deze gebakken om te testen of het technisch uitvoerbaar is. Omdat de vorm hol is, was het een uitdaging om deze tijdens het proces stabiel te houden. Daarom heb ik de constructie stevig ondersteund en luchtdicht afgewerkt. Na het bakken bleek de klei sterk te zijn gekrompen. Hierdoor moest ik overstappen op een grotere paspop, en heb ik besloten het werk niet langer uit twee delen, maar in één geheel te maken. Makkelijker om te dragen en sterker als het uit 1 stuk komt. Ondanks de obstakels ben ik tevreden over de structuur en kleur van het materiaal, het doet sterk denken aan bot en sluit daarmee goed aan bij mijn oorspronkelijke concept.
TIN
Het liefst wil ik het harnas vervaardigen uit tin, een zwaar en esthetisch materiaal dat goed past bij de thematiek. Om te onderzoeken of dit technisch en praktisch haalbaar is, ben ik begonnen met materiaalonderzoek. Aangezien ik naar schatting 15 tot 20 kilo tin nodig heb, ben ik op zoek gegaan naar tweedehands tin, dat aanzienlijk goedkoper is dan nieuw materiaal. Tijdens die zoektocht ontdekte ik dat er twee soorten tin bestaan: harde en zachte. Op school kunnen we enkel zachte tin smelten met een gasbrander, waardoor mijn materiaalkeuze beperkt werd. Ik had toen wel al 6 kilo tin verzameld.
Mijn oorspronkelijke plan was om het werk eerst in was te modelleren, daar een mal van te maken en vervolgens in tin te gieten, of direct in een zandmal te werken. Na overleg met Marco bleek echter dat het gieten van zo’n grote hoeveelheid metaal op school niet haalbaar is.
Daarom heb ik contact opgenomen met Daan Brinkman, een docent en kunstenaar gespecialiseerd in het gieten van aluminium. Aluminium is een lichter maar visueel aantrekkelijk materiaal. Helaas gaf hij aan dat externen daar niet kunnen gieten. Ook bij andere gieterijen bleek het proces veel te kostbaar: zo’n €80 per kilo, waardoor ik op een totaal van rond de €800 zou uitkomen.
GROEN LICHT
Feedback:
- Groter werken
- Geen video
- Foto vergroten
- Materiaal tin kringloop
- Materiaal combinatie mooi
- Hoe draagbaar maken
- Werk stijl is grof
- Moet het een sierraad worden?
- Foto met licht lijkt oud kunstwerk
Naar aanleiding van de ontvangen feedback heb ik besloten mijn werk te transformeren: in plaats van een sjaal gemaakt van wervels, wil ik nu een harnas maken dat de toeschouwer daadwerkelijk kan aantrekken. Dit harnas bestaat uit bot achtige vormen, een extern menselijk skelet dat normaal gesproken van binnenuit ondersteuning biedt, maar dat ik juist naar buiten wil brengen. Het liefste wil ik dit in tin doen, hiervoor meer onderzoek uitvoeren.
VIDEOCOMPILATIES
k heb een videocompilatie gemaakt van mijn rug voorafgaand aan de operatie, samengesteld uit MRI-beelden uit mijn medisch dossier. Deze beelden heb ik achter elkaar gemonteerd tot een video, waarin ik experimenteerde met kleur, framerate en geluid. Op basis van ontvangen feedback heb ik besloten deze vorm uiteindelijk niet te gebruiken. De video sluit qua kleur, esthetiek en vormgeving niet aan bij het fotografische werk, noch bij het concept waarin ik juist iets minder letterlijk wil overbrengen aan de toeschouwer.
TUSSENSTAND
Feedback
– Karen: porselein is weer iets fragiler, hoog stoken en lciht doorlatend
– Korset ook breekbare materialen
– Je kan ook voor een contrast kiezen: breekbaar en niet breekbaar
– Rondlopen de scheve mensen
– Toch wel sterk als allebei de pieces draagbij zijn
– Je handicap over dragen (tuen)
– Tijdbestek: “doorwerken” teun
– geen hond ziet het verschil tussen expoy en glas
– Stukken glas in epoxy
– Smeltend ijs als perrformance
FOTOSHOOT
Het vastleggen van mijn eigen ‘divaliteiten’ op beeld.
Want als ik mijn last wil overdragen wil ik dit ook zichtbaar maken voor de toeschouwers. Voor deze fotoshoot heb ik mij laten inspireren door de klassieke schilderkunst, met name door het werk van Caravaggio. Zijn spel met licht en donker, het sterke contrast, en de manier waarop hij zowel vrouwelijke als mannelijke schoonheid verbeeldt, spreekt mij enorm aan. Ook de schilder Gyula Benczúr gebruikt licht om specifieke details in het lichaam te benadrukken een techniek die ik ook wil toepassen. Wat betreft de pose: ik overweeg mijn gezicht niet in beeld te brengen. Het gaat me juist om datgene wat normaal verborgen blijft mijn rug, mijn litteken.
Uitkomst foto: ik heb de afbeeldingen aangepast in fotoshop door de achtergrond iets donkerder te maken zodat je de ruimte niet meer ziet net als de inspiratie werken.
MATERIAAL ONDERZOEK
De epoxy had wel de uitstraling die ik voor ogen had maar niet de zwaarte. Daarom heb ik de wervel ook gegoten in zamac en tin. Vooral de textuur en kleur van tin spreken mij aan; het heeft een mooie, verfijnde wit goude uitstraling. Bovendien is tin zwaar, wat goed aansluit bij het concept: het letterlijk kunnen dragen van de last.
Momenteel denk ik er aan om te werken met drie materialen: klei, epoxy en tin. Tijdens de groenlicht beoordeling wil ik hier feedback op krijgen. Tijdens de vorm onderzoek ben ik ook gaan kijken of ik de wervels niet extreem kan uitvergroten en als bijvoorbeeld kettingen om de nek kan dragen.
Omdat de wervels niet vanuit glas gemaakt kunnen worden wil ik van klei een mal maken en hier meer experimenteren. De eerste versie op ware grootte vond ik te klein, daarom heb ik besloten de vorm te vergroten. De basisvorm is geïnspireerd op een echte wervel, maar ik heb ervoor gekozen deze niet exact na te maken. Daarnaast ben ik nog bezig met het onderzoeken van mogelijke afwerkingen. Ik heb een proefmal gemaakt en geëxperimenteerd met verschillende materialen. Eén van de resultaten de epoxy doet denken aan glas met een dunne laag eroverheen, wat een interessante visuele kwaliteit oplevert.
VAN TETTERODE
Ik heb ervoor gekozen om idee 1: de wervelsjaal uit te voeren. Dit omdat ik mijn last dan letterlijk kan overdragen op de toeschouwer. En ik het qua vorm en onderzoek erg uitdagend concept vindt.
Hierom heb ik contact opgenomen met Van Teterode, een glasfabriek in Amsterdam. Een bezoek aan het atelier bracht aan het licht dat het maken van een glazen ruggengraat ongeveer €1.000 zou kosten. Deze hoge kosten zijn voornamelijk toe te schrijven aan het gebruik van de oven en het glas. Dit maakt het project in glas helaas niet haalbaar. Wel ben ik enthousiast over het uiterlijk van het glas uit de mal. Door het gebruiken van de mal komt er een mat laagje over het glas.
CONCEPTEN
Kunstenaars en werken die mij inspireren:
- Marina Abramović nodigt de toeschouwer uit tot een directe, lichamelijke ervaring waarin kwetsbaarheid en uithoudingsvermogen centraal staan.
- Rebecca Horn onderzoekt met haar lichaamsverlengende sculpturen de spanning tussen bescherming en blootstelling.
- De werken van Klara Kristalova en Heidi Kippenberg ademen emotionele breekbaarheid. Hun ruwe, organische keramiek reflecteert innerlijke spanningen.
- Doris Salcedo’s gapende breuk in de museumvloer symboliseert collectief trauma een echo van de letterlijke scheidingslijn/
- Berlinde De Bruyckere’s fragiele sculpturen drukken lichamelijke en emotionele zwaarte uit in rauwe, tastbare vormen.
- Bij Santiago Sierra wordt participatie een fysieke last, terwijl Chiharu Shiota’s installaties met touw herinneringen vangen in een web van verbinding en spanning visueel en thematisch verwant aan mijn eigen installatieve werkwijze.
- Alexander maqueen, kleding als symbool.
FRAMS
Na de presentatie en de bespreking met mijn klasgenoten en docenten heb ik besloten om het thema herinneringen los te laten. In plaats daarvan wil ik voortbouwen op mijn eerdere werk uit het tweede jaar, FRAMS. Dit kunstwerk was geïnspireerd op mijn eigen lichaam, met een specifieke focus op mijn rug. Het gebruik van materialen zoals glas en metaal spreekt me hierbij bijzonder aan, omdat ik dit thema en deze materialen zowel interessant als uitdagend vind. Bovendien biedt dit een solide basis om hier een heel jaar mee verder te werken. Mijn idee is om een werk te maken waarin toeschouwer zich ook kunnen herkennen.
KUNSTENAARS PRESENTATIE
mijn eerste idee is om een kunstwerk te maken over mijn familie, jeugd, dementie, en vergeten herinneringen. Om mijn familiegeschiedenis en jeugd te verkennen ga ik in gesprek met familieleden die nog helder zijn. Ze kunnen herinneringen en verhalen delen over mijn en hun jeugd en onze familiedynamiek. Aan de hand van oude foto’s of brieven die helpen om herinneringen naar boven te halen. Deze herinneringen verbeelden in objecten/mix media.Tijdens kunstenaars presentatie achtergekomen dat mijn sterkte licht in het verbeelden van verhalen die ik ook zelf heb mee gemaakt en materiaal gebruik.